صبح روز یکشنبه، نیمه‏ی شعبان 1429 مقارن با 27 مرداد 87، اول طلوع آفتاب از اتوبوس پیاده شدیم و به طرف «فندق الکوثر» که از قبل برایمان رزرو کرده بودند، به راه افتادیم. مسیر هتل از داخل بازاری می‏گذشت که حرم امیر المؤمنین علیه السلام در انتهایش به چشم می‏خورد.

همان اول کار، یک سیم‏کارت عراقی خریدم و خبر به‏سلامت رسیدنمان را دادم و خانواده‏هایی (قابل توجه دوستان مجرد!) را از نگرانی رهاندم. از میان بازار آذین‏بندی شده پیش می‏رفتیم و خودمان را هر لحظه به گنبد با عظمت حرم نزدیک‏تر می‏دیدیم. نزدیک دری رسیدیم که تابلو سبز رنگ زیبایی بر فرازش جلوه‏گری می‏کرد: السلام علیک یا ابا الحسن روحی لک الفداء. نوای دعای صباح امیر المؤمنین (ع) از بلندگوی حرم به گوش می‏رسید. عده‏ای جلوتر رفته بودند و ما هنوز به هتل نرسیده، با فرمان عقب‏گرد مواجه شدیم. صاحب هتل، که خیر سرش مسئول امور ما در عراق بود، پس از تأخیر ما هتل را به کاروان دیگری داده بود؛ جالب این‏که ما به خاطر کم‏کاری خودش دیر رسیده بودیم. خسته و کوفته دو برابر راه رفته را برگشتیم و در «فندق الزاهد» مستقر شدیم. هتل که چه عرض کنم؛ از همان جاهایی بود که بعضی «زوّار کش‏ها» در مشهد خودمان زائر را به اسم هتل می‏برند و بندگان خدا را در برابر عمل انجام شده قرار می ‏دهند.

با سیّد حیدر هم‏اتاق شدم. بعد از صبحانه و استحمام، فرصت کوتاهی برای استراحت فراهم شد. قرار بود ساعت 10:30 حرم برویم. برای تکمیل مولودی امام زمان - عجّل الله تعالی فرجه - نتوانستم استراحت کنم. قصد کرده بودم این مولودی را در حرم امیر المؤمنین (ع) بخوانم و عرض ادب کنم.

همراه اهل کاروان، جوان‏هایی که با هزار اشتیاق راهی زیارت امامانشان شده بودند، به طرف حرم حرکت کردیم. دل توی دلم نبود؛ نمی‏دانستم چه اتفاقی قرار است بیفتد. به اطراف دیوارهای بلند حرم که رسیدیم، گریه‏ام گرفت. برای ورود، به سمت در پایین پای حضرت رفتیم که رو‏به‏روی ایوان طلای با شکوه مولا و موسوم به «باب الامام الرضا (ع)» است. توقع نداشته باشید که بتوانم آن لحظه را توصیف کنم. بعد از سال‏ها یا علی گفتن، حالا بر درگاهش ایستاده بودیم و کاری غیر از اشک ریختن ازمان بر نمی‏آمد. روز عید بود و ما در خانه‏ی آقایی ایستاده بودیم که به یتیم‏نوازی معروف است. از طرف بچه‏ها به آقا گفتم: شما یتیم نوازی و ما هم یتیم؛ کسی که امام زمانش رو نبینه، یتیمه. امروز ذست نوازشتو رو سرمون بکش. های های بچه‏ها بلند شده بود. هیچ‏کس در این دنیا نبود. در خانه‏ی علی (ع) بودیم و شعری به‏جا تر از شاهکار شهریار به ذهنم نمی‏رسید:

برو ای گدای مسکین در خانه‏ی علی زن

که نگین پادشاهی دهد از کرم گدا را

و حاج آقا، پدر یکی از بچه‏های کاروان، ادامه داد:

به‏جز از علی که گوید به پسر که قاتل من

چو اسیر توست اکنون به اسیر کن مدارا

دلمان کربلایی بود و نمی‏شد از این بیت گذشت:

به‏جز از علی که آرد پسری ابو العجایب

که علم کند به عالم شهدای کربلا را

به گواهی همه‏ی بچه‏ها، همه‏ی رنج سفر، و بی‏اغراق همه‏ی غم‏های عالم، در همان لحظه‏ی اول ایستادن بر در حرم مولا از تن و جانمان رخت بر بست. بعد از خواندن اذن دخول، از هم جدا شدیم که تا فاصله‏ی مانده به اذان ظهر، زیارت کنیم.

با پاهایی لرزان وارد تنها صحن و رواق حرم امیر المؤمنین (ع) شدم. عظمت ایوان طلا آن قدر بود که مدام، حقارتم را به رُخم می‏کشید. شبکه‏های ضریح را که در دست گرفتم، یک لحظه احساس کردم که نفسم بالا نمی‏آید؛ کم آورده بودم. درست حالت کودکی را داشتم که در برابر بزرگ‏مردی ایستاده است و هیچ حرفی برای گفتن ندارد. نیازی به اغراق نیست؛ این‏جا ضریح امیر المؤمنین علی علیه السلام، مرد همه‏ی دوران‏ها بود.

زیارت امین الله خواندم و کیف کردم که این بار، در حرم مولا هستم و «السلام علیک یا امیر المؤمنین» را خطاب به خودش می‏گویم. یادم آمد که بارها در حرم امام رضا علیه السلام، این قسمت را به «السلام علیک یا علیّ بن موسی» تغییر داده و در حسرت زیارت علی (ع) سوخته بودم. و بعد، دو رکعت نماز زیارت مزیّن به یاسین و الرحمان و دو نماز زیارت برای حضرت آدم  و حضرت نوح علیهما السلام، که در چند قدمی امیر المؤمنین (ع) مدفونند، پایان زیارت روز اول بود.

عظمت و مظلومیت حضرت در حرمش هم‏زمان به چشم می‏خورد. صحنی کوچک و ساده، اما با ایوانی بسیار بلند و پرشکوه، ضریحی با عظمت و دیوارهای صحن که از فرط بلندی گویی سر به آسمان می‏سایند. بر فراز دیوار در فواصل معین هم پرچم‏های سبزی بر افراشته شده است. با این همه، از در و دیوار حرم غربت و تنهایی می‏بارد.

به شوق خواندن نماز جماعت ظهر و عصر در صحن محقر و خاک گرفته‏ی حرم، بیرون آمدم. اذان تمام شد، اما دریغ از برپایی نماز جماعت. پیش از آن شنیده بودم در حرم امیر المؤمنین (ع) از نماز جماعت خبری نیست، اما باورم نشده بود و به حساب شوخی گذاشته بودم. از خدام حرم پرسیدم و آن‏ها تصدیق کردند که نماز جماعت برگزار نمی‏شود. از علتش که جویا شدم، هر کس چیزی گفت: به خاطر ساخت و ساز داخل صحن؛ شاید روزهای دیگر برپا شود و ... کاشف به عمل آمد که ظاهراً به دلیل اختلاف نظرهای فکری و سیاسی، هیچ‏کس دیگری را قبول ندارد که پشت سرش به نماز بایستد. در هر گوشه‏ای، حاج آقایی (غالباً ایرانی) را می‏دیدی که جلو ایستاده و جماعتی به او اقتدا کرده‏اند. مولا چه‏قدر مظلوم است که خود در نماز به شهادت رسیده، اما در حرمش نماز جماعت برپا نمی‏شود!
بعد از ناهار دوباره بانگ اثاث‏کشی زدند. این بار راهی «فندق نور النجف» شدیم؛ جایی تمیزتر و با امکانات بهتر که سرانجام اقامت‏گاه دائمی‏مان در نجف شد.

این بار در اتاقی 6 نفره با سیّد حیدر، سیّد جلال الدین، یاسر، علیرضا و مصطفی همراه شدم. بعد از نماز مغرب و عشا و شام، مثل جسد افتادیم تا برای برنامه‏های فردا سرحال باشیم.

ادامه دارد ...